Ik sluit me volledig aan bij Willem en Animal.
Met mijn bassist heb ik het van de andere kant meegemaakt: hij is zenuwachtiger/onzekerder dan ik, op het podium maar ook bijvoorbeeld als er vrienden komen luisteren bij een repetitie. Ik heb er zeer zeker ook last van, maar blijkbaar iets minder dan hij.
Als hij een foutje maakt zie ik hem balen en inzakken. Ik probeer dan contact te zoeken en waar nodig/mogelijk te corrigeren. Dat contact, veelal gepaard met een lach, geeft hem hoorbaar weer vertrouwen om lekker door te spelen.
Andersom gebeurt het gelukkig ook dat hij contact zoekt als ik een foutje maak en ik merk hoe belangrijk dat is. Het voorkomt voor mij dat mijn frustratie opbouwt en mee wordt genomen naar het volgende moeilijke stuk, of zelfs verder de set in.
De wetenschap dat je bandleden hebt om je een foutje op te vangen; je bent tenslotte met z'n allen en niet alleen. De gezamelijke prestatie is belangrijker dan die van elk individu! (ofwel het geheel is groter dan de som der delen
)
En maak ook contact als iets juist wél heel goed gaat! Als we ons goed door een moeilijk stuk gesleept hebben kijken we elkaar meestal met een enorme grijns aan. Dat geeft veel vertrouwen.
Of bijvoorbeeld als ik andere mensen jam en het valt ineens op z'n plek.
