Ik herken mijzelf wel in Bas. En nu nog, ben ik met mijn 33 jaar gewoon een groot kind. En ik wil altijd wat anders. En ik wil niet oefenen, ik wil gewoon iets kunnen.
Ik heb inmiddels blokfluit, trombone, gitaar, drums, clarinet, xafoon en cello gespeeld.
Bij blokfluit: totaal geen druk van mijn ouders. Was ook niet nodig, want zonder oefenen kon ik prima bijblijven met de rest van de groep.
Bij trombone: dit was privéles. Ik moest elke dag oefenen, 30 minuten. Niks aan. Wat er voor zorgde dat ik het wel deed, was dat ik mocht meespelen met de grote fanfare. Machtig en mooi! Daar deed ik het wel voor.
Gitaar: mezelf aangeleerd, samen met een vriend die net wat op me voor lag qua niveau. Samen in een band gezeten (13 jaar lang). Opnames, nummers maken, optredens... leuke doelen!
Clarinet, xafoon en cello: mooie instrumenten, maar geen doel behalve oefenen en kijken of ik er wat moois uit kon krijgen. Daardoor alweer snel gestopt.
Drums: mezelf aangeleerd. Doel: band. Daardoor blijf ik spelen.
Als Bas zich ten doel stelt beter te worden dan een klasgenoot, omdat hij geklierd wordt, dan helpt dat. Het is alleen niet echt een positief doel, dus wellicht geen lang leven beschoren.
Ik denk dat als er leuke doelen zijn waar hij naar toe kan leven (bandje, optredens, opnames, youtube filmpjes, meisjes, etc.), dan vind hij zelf de motivatie wel. Alleen dat soort motivatie is blijvend, maar ik denk dat je daar als ouder niet heel veel invloed op kan hebben.
Dus leuk om te zien dat een bandje als vooruitzicht voor Bas helpt om meer te oefenen
