@ Nijlpaard : je ergens aan ergeren is altijd zonde van je tijd... moet je niet doen, heb je gelijk in. Maar kom zo'n forum is al snel zonde van je tijd hè
Het is eigenlijk ook niet zozeer de schuld van Neil Peart zelf denk ik, maar van alle verzamel dozen met snares en cymbals van Rush. Alsof hij een half god is ofzo...
Sommigen zien hem ook zo. En hij heeft daar zelf een vrij sterke mening over die er op neerkomt dat ie dat maar niets vind.
Eerlijk, technisch gezien snap ik hem ook niet altijd. Zijn solo's zijn voor mij soms niet te volgen en regelmatig snap ik niet wat hij nu precies wil. Zijn solo van "show of hands" was wat mij betreft zijn mooiste. Grappige vind ik wel dat hij een solo heeft waar hij over de jaren heen steeds aan verder bouwt maar waar ook herkenbare zaken in terugkomen. Kan je allemaal horen op zijn DVD "Anatomy of a drum solo" .
Als ik kijk naar het totaalplaatje vind ik hem briljant. Hij is misschien technisch niet de meest begaafde drummer en qua techniek laat een Benny Greb hem bijvoorbeeld alle hoeken van het podium zien maar hij heeft voor een groot deel Rush gemaakt tot wat het is.
Als je luistert naar de eerste cd hoor je veel simpele teksten en een zware led-zeppelin invloed. Alex en Geddy zijn geweldige muzikanten maar qua teksten e.d. komen ze toch een hoop tekort.
Neil bracht fantasy, scifi, heftige politieke onderwerpen en beschreef dat alles op
een geweldige manier (vind ik)
Muziek gaat er wat mij betreft om dat het een snaar raakt. En bij de een trilt die snaar op een irriterende manier terwijl een ander dat prachtig vind. Rush raakt(e) bij mij alle juiste snaren. De tekst en muziek waren een fantastich geheel en Neil was daar een belangrijk onderdeel van. Hij was een inspiratie om te gaan
drummen maar niet omdat hij technisch zo fantastisch was. Maar meer de manier
waarop hij als drummer in zijn positie stond
En als ik dan La Villa Strangiato weer eens hoor dan heb ik kippenvel van boven tot aan
mijn onderste teen