Ik denk dat RJ de spijker op zijn kop slaat als het gaat om het oplossen van jouw probleem. Want ik denk dat je deze fill niet goed genoeg beheerst c.q. bewust bent van wat je aan het doen bent, en het specifieke moment wanneer het moet worden ingezet. Ik vind de metafoor van Benny Greb altijd wel treffend.
Zoals Benny Greb ook wel eens zegt: wanneer je aan het praten bent snap je wat je aan het zeggen bent en ook wat je gaat zeggen, en wanneer dat zinsdeel komt. Voor drummen gaat dat ook op. Met andere woorden, je moet je heel bewust zijn van je 'tekst'/'boodschap' (fill, in dit geval) anders ga je vastlopen. Met praten zou zich dat bijvoorbeeld kunnen uiten in "uuuhhhh". Praten doe je al (vrijwel) je hele leven en dus is het tweede natuur. Voor drummen geldt dat je dat deels al hebt ontwikkeld maar - in vergelijking met praten - nog veel meer aan het ontwikkelen bent.
Zelf merk ik dat ik een soort 'toolbox' heb aan fills/licks e.d. die ik er eigenlijk op ieder moment uit kan knallen. Simpelweg omdat ik ze van binnen en buiten ken, vaak heb toegepast en beheers. Ik ken precies de 'cues': stel dat de fill met twee bassdrums begint, dan weet ik donders goed wanneer ik die in moet zetten en ik weet ook welke acties er volgen, op welke trommel, met welke hand/voet en op welke tel ik uit ga komen - dat is in ieder geval altijd mijn doel. Ik weet dus wat ik ga 'vertellen', wat de impact gaat zijn, en hoe mijn volgende zin vervolgens hoort te beginnen om mijn verhaal vloeiend te vervolgen.
De kunst is om dat voor deze specifieke fill ook onder controle te krijgen. Vaak begin ik -zoals RJ ook aangeeft - met handen en voeten om simpelweg het patroon te leren kennen.
Wat mijzelf tenslotte erg helpt is om een fill heel 'open' te denken. Iedere slag maak ik bewust en probeer ik niet af te raffelen. Ook al klinkt een fill snel, in mijn hoofd speel ik hem langzaam. Slag voor slag - wel als vloeiend geheel - maar ik probeer niet te sprokkelen. Dan word je automatisch gedwongen om, zoals RJ als aangaf, precies te weten welke slag op welk moment komt. Maar daarnaast bewaar je veel meer rust. Het is eigenlijk hetzelfde als articuleren, om nog maar even terug te grijpen op Benny Greb.
Ter motivatie:
Vaak zie je bij het aanleren van nieuwe grooves en fills dat er veel overeenkomsten zijn met dingen die je al in een bepaalde mate kent en beheerst. Het is ook niet voor niets dat er zo vaak op paradiddles gehamerd wordt, want deze patronen komen heel erg vaak terug (hetzij met een andere verdeling over de set).
Het fijne is dat dit probleem naar mate je meer uren hebt gedrumd (met bepaalde regelmaat natuurlijk) in steeds mindere mate terugkeert. Want in je hoofd ga je patronen en structuren zien waardoor nieuwe fills en ritmes aanleren steeds sneller gaat. (On)bewust - althans zo ervaar ik het - kun je steeds meer teruggrijpen op een groeiende basis van verschillende patronen. Nieuwe zaken die je leert ga je steeds meer zien als variaties hierop, en ook verschillende okestraties worden steeds minder een barrière.
