De theorie (zoals RJ aangeeft) en de meningen verschillen nogal.
Mijn zoontje leert het als ta-a te spelen dus beide achtsten spelen waarvan de tweede heel zacht. Het ta-a staat ook bij het muziekstuk.
De eerste achtste dus mf en de tweede piano.
I'm getting confused. 
Ik vind het opmerkelijk dat jouw zoon twee achtsen met een verbindingsboog ertussen als twee aparte noten leert spelen. Als er in het stuk
ta-a bijstaat, zou dat dan eigenlijk niet betekenen dat je de noten samen zo telt? Dus als je één achtste noot telt als
ta, tel je twee noten met een boog ertussen als
táá, je houdt 'm dus langer aan. Twee aparte slagen, zoals jij omschrijft zou dan
ta-ta zijn.
Notenschrift is een manier om iets op te schrijven, en daar zijn afspraken over gemaakt zodat iedereen weet wat de componist bedoeld. Als je het mooier vindt om iets anders te spelen mag dat natuurlijk, maar je speelt dan niet meer wat er geschreven staat.
Als je muziek vergelijkt met de Nederlandse taal komt het op hetzelfde principe neer. De taal kent net als de muziek een schrift.
Stel, ik schrijf het woord 'keuken' op en ik vraag je om dit hardop voor te lezen. Dan kun jij vinden dat het een mooier woord wordt als je de eerste letter 'k' uitspreekt als een letter 'n'. Krijg je inderdaad ook een mooi woord, maar heel iets anders als wat ik bedoelde toen ik het opschreef.
