R.I.P.
uit slagwerkwereld.com:
Nadat Ricky Lawson op 13 december onwel was geworden tijdens een concert, werd een hersenbloeding geconstateerd. De afgelopen dagen werd hij kunstmatig in leven gehouden. Maandagavond 23 december besloot de familie de 'life support' te stoppen en korte tijd later overleed hij. Dit nieuws is bevestigd door de woordvoerder van het ziekenhuis in L.A., Wendy Dow, en zijn oom, Paul Riser.
Ricky Lawson was een superaardige, voorkomende man, een geweldige groovedrummer, en had een onvoorstelbare energie: op tournee met Phil Collins reisde hij op een rustdag gewoon heel Europa door om bij ons een clinic te komen geven. Ricky Lawson is 59 jaar geworden.
Slagwerk '91, de slagwerkdag in Ahoy'. Het is onze eerste ontmoeting met Ricky Lawson, toen al legendarisch wegens zijn drumspel bij Yellowjackets, George Duke, Michael Jackson en Whitney Houston. Hij kwam een perucssie-drums duo op 'onze' slagwerkdag doen, en redacteur Bouke Bijlsma volgde hem een dag lang op de voet.
Indrukwekkend
Hij schrijft: 'Vlak voor de soundcheck in het Sportpaleis vond hij nog even tijd om op Slagwerk '91 een stevige demonstratie te geven en terwijl de rest van Whitney's karavaan genoot van een zeldzaam avondje vrij, reisde híj naar Amsterdam voor een clinic: Ricky Lawson heeft het graag druk en is liefst met zoveel mogelijk dingen tegelijk bezig. Zolang het maar met muziek te maken heeft, en met mensen. Hij houdt van praten en geniet van alle aandacht die hij krijgt. Alsof er nooit iets is veranderd sinds hij als zestienjarige besloot te gaan drummen opdat het meisje van zijn dromen hem eindelijk zou opmerken. Sinds die tijd heeft hij een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd. Hij speelde en tourde met mensen als Stevie Wonder, Al Jarreau, George Benson, Lionel Richie, George Duke en Michael Jackson, speelde zes jaar bij de Yellow Jackets - waarvan hij mede-oprichter was - en drumde als studiomuzikant op een ontelbaar aantal platen.'
'Spelen is converseren'
Nu precies tien jaar geleden hadden we weer een bijzondere ontmoeting met Lawson. We vroegen hem of hij een exclusieve drumles wilde geven aan een jonge Nederlandse drummer, waar wij bij mochten zijn om te zien hoe hij dat deed. Natuurlijk wilde hij dat.
Slagwerkkrant-redacteur Jean-Paul Heck was erbij en noteerde: 'Spelen is converseren. Maar als de ene te veel praat, komt de ander niet aan zijn verhaal toe. Spelen is vooral ook luisteren.' Jeroen, de drummer in kwestie, haakt in met de vraag: 'Hoe speel je samen met een percussionist? Ik speel soms ghostnotes die overbodig zijn omdat de percussionist die al speelt. Hoe doe jij dat als je bijvoorbeeld met Luis Conte speelt?' Lawson legt uit dat de ghostnotes van een drummer heel anders kunnen klinken dan die van een percussionist: 'Ik hoef helemaal niet met een percussionist te praten als ik met hem speel. Je completeert elkaar in het spel. Als het klopt, lijk het wel alsof je in een trein zit. Voordat je het weet, ben je weg. Spelen is 99 procent luisteren en 1 procent denken.'
Perfect
In het jaar 2000 nam Jean-Paul Heck Lawson een luistertest af en confronteerde hem met zijn eigen spel op het album Two Against Nature van Steely Dan. Lawson: 'Het is echt een eer om op een Steely Dan-album te mogen spelen. Ik groeide op met Steely Dan en Motown. Ze nodigden mij uit toen ik met Phil Collins aan het touren was. Binnen tien dagen heb ik de tracks opgenomen. Of ik onder druk werd gezet? Het is een baan en je weet wat je te doen staat. Alle grote sterren hebben maar één eis: je moet hun muziek perfect kennen. Alle licks, alle tempo's, alle melodieën uit je hoofd meedreunen. Hoeveel takes ik voor deze song heb gedaan? Drie. Eentje voor de lunch en twee erna.'
Dank je wel
Het eerste interview dat we met hem deden, het bovengeomede gesprek in Ahoy', in 1991, besluit hij met de volgende woorden: `Ik probeer de mensen te vertellen hoezeer ik het op prijs stel dat ze naar me komen kijken en luisteren. Van alle drummers op de beurs was ik de enige die iets tegen het publiek zei. Kijk, door mensen als Whitney, Lionel en Michael ben ik veel met het grote publiek in aanraking gekomen en het belangrijkste wat ik daarvan heb geleerd, is dat je altijd dank je wel moet zeggen en het publiek moet vertellen wat je voelt. Zo krijg je contact en dat werkt gewoon beter. Dus als ik binnenkort met mijn eigen band speel, zeg ik ook de hele tijd "thank you". Zo ben ik gewoon. Maar ook mensen zoals jij: dank je, dank je.'
Dank je wel, Ricky. Rest In Peace.
